Nowo obłóczeni klerycy; za nimi (na środku) rektor seminarium, ks. Daniel Themann FSSPX
8 kwietnia, w oktawę Wielkanocy, w australijskim seminarium Bractwa Św. Piusa X w Goulbourn odbyła się uroczystość obłóczyn. Rektor seminarium św. Krzyża, ks. Daniel Themann FSSPX, udzielił stroju duchownego sześciu seminarzystom z roku duchowości: trzem Koreańczykom oraz Australijczykowi, Filipińczykowi i Nigeryjczykowi.
11 lutego 1963 r., między pierwszą a drugą sesją II Soboru Watykańskiego, abp Marceli Lefebvre, wówczas przełożony generalny Ojców Ducha Świętego, w jednym z listów do członków swego zgromadzenia przypomniał, jak jest ważne, aby w coraz bardziej zeświecczonym świecie kapłani zachowywali strój duchowny. W noszeniu sutanny Arcybiskup dostrzegał m.in. znak oddzielenia od świata w wyniku Bożego powołania, ochronę przed złem oraz świadectwo wiary.
Oddzielony od świata i Boży świadek
Jest rzeczą jasną, że kapłan jest człowiekiem wybranym i wyróżnionym spośród innych. Św. Paweł mówił o Panu Jezusie, że był On segregatus a peccatoribus, „odłączony od grzeszników” (Żyd 7, 26). Taki powinien być kapłan, który jest przedmiotem szczególnego wyboru ze strony Boga.
Do tego wątku należy również dorzucić kwestię świadectwa o Bogu, o Panu Jezusie, które powinni dawać kapłani wobec świata. Et eritis mihi testes… „I będziecie mi świadkami” (Dz 1, 8). Świadectwo jest określeniem, które bardzo często przejawia się w ustach Pana Jezusa. Tak jak On świadczy o Ojcu, tak i my winniśmy również świadczyć o Nim.
Świadectwo to powinno być bez trudu widzialne i słyszalne przez wszystkich: „Ani nie zapalają świecy i nie kładą jej pod korzec, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu” (Mt 5, 15).
Korzyści z noszenia sutanny
Sutanna kapłańska umożliwia osiągnięcie dwóch celów w sposób jasny i bez dwuznaczności: kapłan jest w świecie, nie będąc ze świata, różni się od świata jednocześnie w nim żyjąc; sutanna także chroni go od zła. „Nie proszę, żebyś ich zabrał ze świata, ale żebyś ich zachował od złego. Nie są ze świata, jak i ja nie jestem ze świata.” (J 17, 15–16). Świadectwo słowa, które z pewnością jest jeszcze bardziej właściwe kapłanowi niż strój duchowny, jest jednak wielce ułatwione poprzez wyraźne ukazanie naszego kapłaństwa poprzez noszenie sutanny.
Świeckie ubranie natomiast całkowicie zamazuje to rozróżnienie i utrudnia świadectwo, a także nie chroni już w tej samej mierze przed złem. Ten zanik świadectwa ubiorem jawi się jako brak wiary w kapłaństwo, pogarda dla zmysłu religijnego w naszych bliźnich, a także tchórzostwo i brak odwagi w naszych przekonaniach (cyt. za: abp Marceli Lefebvre, Lettres pastorales et écrits).
