Tradycyjni katolicy w Amiens dysponują wreszcie godnym miejscem kultu. Dzięki hojności wiernych ks. Régis de Cacqueray, przełożony francuskiego dystryktu Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, mógł w jego imieniu stanąć do przetargu i zakupić od francuskiej armii byłą katolicką kaplicę znajdującą się na terenie likwidowanych koszar.
Budynek został wzniesiony w latach 1741–1752 przez bp. Ludwika Franciszka Gabriela d’Orléans de La Motte jako część tzw. Wielkiego Seminarium — kompleksu seminaryjnego należącego do Zgromadzenia Misjonarzy św. Wincentego a Paulo (lazarystów) i do początku XX wieku, z przerwą na czas rewolucji francuskiej, służył klerykom jako kaplica. W 1901 r. francuski parlament uchwalił ustawy mające na celu ograniczenie liczby katolickich szkół i likwidację zakonów, skutkiem czego w 1903 r. lazaryści zostali zmuszeni do opuszczenia Amiens. Budynkiem w tym czasie administrowały władze lokalne. Dwa lata później masoński rząd Emila Combesa uchwalił antykatolickie prawa odsuwające Kościół od wpływu na życie publiczne i wywłaszczające go z majątku. To wówczas w seminarium urządzono koszary, a kaplicę zaczęto wykorzystywać jako miejsce comiesięcznych konwentykli wojskowej loży wolnomularskiej.
Obecnie armia sprzedała budynki prywatnemu inwestorowi, który planuje przekształcić je w kompleks blisko 90 luksusowych mieszkań. Początkowo planowano zaadaptować na ten cel także dawną kaplicę. Kiedy okazało się to zbyt kosztowne, pojawił się pomysł urządzenia tam niewielkiego basenu i sali gimnastycznej dla mieszkańców apartamentowca. W końcu jednak deweloper zrezygnował z tych projektów i kaplicę udało się nabyć Bractwu św. Piusa X, które przywróci ją katolickiemu kultowi.
Dla wiernych z Pikardii wiadomość jest tym lepsza, że kaplica leży w samym centrum miasta, zaledwie kilkaset metrów od schodów katedry Notre-Dame d’Amiens — miejsca, gdzie dotąd spotykali się na Mszach św. Tamtejszy ordynariusz, bp Jan Łukasz Bouilleret, mimo iż w mieście nie brakuje pustych kościołów, na dodatek chętnie użyczanych przez diecezję wspólnotom innowierczym, systematycznie odmawiał udostępnienia świątyni dla sprawowania tradycyjnej liturgii (źródło: courrier-picard.fr, piusbruderschaft.de, 5 lutego 2012).