przeprawiają się na Mont Saint Michel
21 września br. wierni Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X skupieni wokół przeoratu pw. św. Jana Eudesa w Gavrus w Dolnej Normandii pielgrzymowali na Mont Saint Michel, aby z okazji zbliżającego się święta św. Michała Archanioła nawiedzić dawne opactwo i sanktuarium Sancti Michaeli in periculo mari (łac. ‘św. Michała pośród niebezpiecznego morza’), położone na skalistej wyspie pływowej u wybrzeży Normandii.
Ks. Filip Nanssenet FSSPX, przeor z Gavrus, który przewodził pielgrzymce, odprawił Mszę św. w romańskim kościele pw. Matki Bożej, św. Sebastiana i św. Anny w Genêts – miejscowości położonej z drugiej strony Zatoki Wzgórza św. Michała. Po celebracji pielgrzymi udali się na brzeg zatoki, do Bec d’Andaine, gdzie posilili się i ruszyli w drogę do sanktuarium, przez 4 km brodząc w wodzie.
Galerię fotograficzną ilustrującą to wydarzenie można zobaczyć w oficjalnym serwisie internetowym francuskiego dystryktu FSSPX (źródło: laportelatine.org, 4 października 2013).
W czasach rzymskich wzgórze, nazywane wówczas Mont Tombe (łac. Góra Cmentarna), było miejscem pogańskiego kultu boga Mitry. W IV w. powstała tam chrześcijańska kaplica dedykowana św. Szczepanowi, a później też druga, św. Synforniana – pierwszego męczennika Galów, którymi opiekowała się wspólnota pustelnicza, nad którą opiekę duszpasterską sprawował proboszcz z Astériac.
Według podań w 709 r. św. Aubertowi, biskupowi Avranches, objawił się archanioł Michał i nakazał zbudowanie kościoła na skale. Wzgórze stało się miejscem ucieczki zakonników szukających tam schronienia przed napadami, a hrabiowie z Rouen, a potem książęta Normandii, hojnie ich uposażając umożliwili rozbudowę opactwa, które nabrało również znaczenia strategicznego jako znajdujące się na granicy z księstwem Bretanii. W X w. książę Ryszard I Nieustraszony podczas swych pielgrzymek do sanktuarium gorszył się tym, że mnisi opłacali duchownych diecezjalnych, aby ci zastępowali ich w celebracjach. Książę uzyskał u papieża Jana XIII bullę dającą mu prawo przywrócenia porządku w klasztorze i w 966 r., wraz z mnichami przybyłymi z Fontenelle, założył nowe opactwo benedyktyńskie. W XIII w. na Mont Saint Michel pielgrzymował król Ludwik IX Święty.
W 1523 r. prawo wyznaczania opata uzyskał król Francji. Odtąd często urząd ten pełniła osoba świecka, mająca prawo do czerpania z dochodów klasztornych. Z czasem na terenie opactwa zostało zbudowane więzienie, a klasztor się wyludnił. Przyczyniły się do tego również wojny religijne. W 1622 r. klasztor przeszedł w ręce benedyktynów z Kongregacji św. Maura, którzy ufundowali tam szkołę i tylko w niewielkim stopniu troszczyli się o utrzymanie całości budowli w dobrym stanie.
Podczas rewolucji francuskiej nazwę wyspy zmieniono najpierw na Mont-Michel (fr. Wyspa Michała), a następnie na Mont-Libre (fr. Wyspa Wolności); ostatni mnisi zostali wygnani, a klasztor zamieniony w więzienie. Od 1793 r. przetrzymywano tam ponad trzystu katolickich kapłanów odmawiających zaprzysiężenia konstytucji cywilnej kleru.
W 1863 r. dekretem cesarza Napoleona III więzienie zamknięto, a opactwo przeszło pod zarząd biskupów Countaces. W 1966 r., w 1000. rocznicę przybycia mnichów z Fontenelle, w opactwie znów osiedliło się kilku zakonników.