W sobotę 24 lutego w seminarium św. Piusa X w Ecône (Szwajcaria) bp Alfons de Galarreta udzielił tonsury dziewięciu alumnom drugiego roku seminarium oraz trzem mnichom z tradycyjnego benedyktyńskiego klasztoru Matki Bożej w Bellaigue (Francja). Następnie udzielił dwóch pierwszych święceń niższych – ostiariatu i lektoratu – ośmiu alumnom trzeciego roku seminarium.
Na znak wyrzeczenia się życia świeckiego i światowego kandydatom do tonsury biskup odcina pięć kosmyków włosów według znaku krzyża. W tym czasie tonsurat powtarza za biskupem:
Pan cząstką dziedzictwa mego i kielicha mego; Tyś jest, który mi wrócisz dziedzictwo moje.
Z kolei przywdziewając nowo tonsurowanych alumnów w białe komże, biskup mówi:
Niech cię Pan oblecze w nowego człowieka stworzonego na wzór Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości.
Pierwsze z czterech niższych święceń kapłańskich to ostiariat. Rolą ostiariusza jest otwieranie i zamykanie świątyni, dbanie o świętość jej oraz zakrystii, a także zwoływanie wiernych dzwonem na nabożeństwa i uroczystości. Z kolei lektor (drugie niższe święcenia) czyta publicznie lekcje ze Starego Testamentu, a także spełnia funkcje katechetyczne.
Jak naucza św. Tomasz z Akwinu, święcenia niższe są stopniami kapłaństwa wyodrębnionymi przez Kościół z wyższych święceń kapłańskich, ponieważ zaś te (tj. diakonat i prezbiterat) są z ustanowienia Bożego, zatem niższe święcenia uczestniczą pośrednio w ich boskim pochodzeniu.
Pierwsze znane nam świadectwa o niższych święceniach kapłańskich pochodzą ze starożytności; jedno z najstarszych źródeł poświadczające ich istnienie to pochodzący z połowy III w. list papieża św. Korneliusza do Fabiusza, biskupa Antiochii, co jasno pokazuje, że istniały już wcześniej – nie można więc uznać ich zniesienia w ramach posoborowej destrukcji liturgicznej za powrót do „antycznej liturgii”. Wręcz przeciwnie, ich porzucenie stanowi zaprzeczenie ponad 1800-letniej tradycji Kościoła katolickiego oraz jaskrawy przykład zakłamań historycznych.
Niższe święcenie kapłańskie w seminariach Bractwa św. Piusa X są udzielane podczas drugiego i trzeciego roku studiów, w ramach przygotowania alumnów do kapłaństwa. Stanowią one źródło łask stanu, a także przygotowują seminarzystów do przyszłych obowiązków kapłańskich.