Jak co roku w czerwcu w seminariach FSSPX na półkuli północnej kilkudziesięciu młodych mężczyzn, po latach spędzonych na studiowaniu Bożych tajemnic, po wielu modlitwach i wyrzeczeniach, zbliżyło się do ołtarzy, aby z rąk biskupów pomocniczych Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X otrzymać wyższe święcenia duchowne: diakonatu i prezbiteratu. W tym roku Bractwo wzbogaciło się o 14 nowych kapłanów oraz 12 diakonów. Deo gratias!
21 czerwca, w święto św. Alojzego Gonzagi, w Seminarium św. Tomasza z Akwinu w Dillwyn bp Bernard de Galarreta wyświęcił sześciu nowych diakonów (pięciu Amerykanów, w tym jednego benedyktyna z opactwa z Silver City, i Australijczyka) oraz pięciu nowych kapłanów (czterech Amerykanów, w tym jednego benedyktyna, i Koreańczyka).
27 czerwca, w święto Matki Bożej Nieustającej Pomocy, w Seminarium św. Piusa X w Ecône bp Bernard Fellay udzielił święceń diakonatu trzem francuskim klerykom; następnie siedmiu kolejnych seminarzystów oraz trzech kapucynów z tradycyjnej wspólnoty w Morgon przyjęło święcenia kapłańskie. Podczas kazania bp Fellay przypomniał wezwanie św. Pawła z Listu do Koryntian, aby kapłani, wybrani przez Zbawiciela, „wszystko czynili ku chwale Boga”. Ich działanie, zanurzone w działaniu Chrystusa Najwyższego Kapłana, toczy się w nieustannej walce. Z kolei diakonom zostało powierzone głoszenie Ewangelii, które także jest walką. Ta walka, walka o wiarę, bez której „nie podobna jest podobać się Bogu”, będzie trwała aż do końca świata. Diakon, ale jeszcze bardziej kapłan, muszą współdziałać z naszym Stwórcą w dziele uświęcenia dusz; oczywiście to sam Bóg wlewa w dusze swoją łaskę, jednak pragnie On w tym dziele współpracy człowieka, współpracy kapłana. Skarb kapłaństwa zostaje ukryty w „naczyniu ułomnym”, ponieważ łaska nie niszczy natury, która zachowuje swoją słabość. Kiedy Bóg powierza swoim sługom misję, daje im także łaskę do jej wypełnienia; muszą być oni jednak „mężami Bożymi”, innymi słowy ludźmi modlitwy. Oto prawdziwa tajemnica każdego owocnego apostolatu.
29 czerwca, w święto śś. Apostołów Piotra i Pawła, bp Bernard Tissier de Mallerais w Seminarium Najświętszego Serca Pana Jezusa w bawarskim Zaitzkofen włożył ręce na dwóch diakonów – Czecha i Węgra – czyniąc z nich kapłanów na wieki; wcześniej udzielił jeszcze święceń diakonatu trzem subdiakonom.
Biskup Rudolf Voderholzer, ordynariusz Ratyzbony, w której to diecezji leży Zaitzkofen, na kilka dni przed uroczystością wysłał list do rektora seminarium, ks. Paschalisa Schreibera FSSPX, w którym „zakazywał” „nielegalnych święceń” i wyraził nadzieję, że Bractwo poczyni „szczery wysiłek”, żeby „powrócić do jedności Kościoła katolickiego” („Er hoffe, dass die Priesterbruderschaft Pius X. sich zukünftig ehrlich bemühe, zur vollen Gemeinschaft mit der katholischen Kirche zurückzukehren”). Podobne wypowiedzi padały swego czasu z ust jego poprzednika, również uchodzącego za konserwatystę bp. Gerarda Ludwiga Müllera, późniejszego kardynała i prefekta Kongregacji Nauki Wiary. Także na tym stanowisku kard. Müller wiele razy ganił Bractwo, a nawet zarzucał mu schizmę; w ostatnim czasie niemiecki hierarcha ostrze swojej krytyki skierował przeciwko papieżowi Franciszkowi, posuwając się do określenia niektórych z jego wypowiedzi mianem „herezji materialnych”. Miejmy nadzieję, nawet jeśli płonną, że i bp Voderholzer, który już dziś dostrzega – o czym pisze w swoim liście – że to „nie liturgia dzieli, ale doktryna wiary”, kiedyś dostrzeże także, że to jego wiara nie jest wiarą katolicką.
Tymczasem zaś módlmy się za nowych kapłanów i diakonów, żeby Chrystus, Wieczny i Najwyższy Kapłan, miał ich w opiece swego Najświętszego Serca, gdzie nikt nie może im zaszkodzić.