Ks. Dawid Pagliarani FSSPX, przełożony generalny Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X
Wywiad udzielony agencji DICI przez przełożonego generalnego Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, ks. Dawida Pagliaraniego, 11 października 2020 r. w Menzingen.
Czytaj dalej »Obecne wydarzenia dowodzą wyjątkowej, nadprzyrodzonej intuicji naszego Założyciela
Giotto, Małżeństwo Dziewicy (ok. 1305)
W liście datowanym na 27 marca 2017 r. kard. Gerard Ludwik Müller zachęcił wszystkich ordynariuszy na świecie do życzliwego traktowania próśb wiernych Tradycji katolickiej, którzy pragnęliby złożyć przysięgę małżeńską przed kapłanami Bractwa św. Piusa X. W tygodniku „Catholic Herald” ukazał się właśnie artykuł szkicujący odzew amerykańskiego episkopatu na list ówczesnego prefekta Kongregacji Nauki Wiary.
Czytaj dalej »USA: Coraz więcej biskupów życzliwych wobec Bractwa św. Piusa X
Abp Marceli Lefebvre i bp Antoni de Castro Mayer wraz z czterema biskupami wyświęconymi dla Tradycji katolickiej, Ecône 30 czerwca 1988 r.
17 stycznia br. papież Franciszek rozwiązał Papieską Komisję Ecclesia Dei (PCED), założoną w 1988 r. przez swego poprzednika, papieża Jana Pawła II. Informujący o tej decyzji list apostolski w formie motu proprio Circa la Pontifica Commissione Ecclesia Dei (zredagowany w języku włoskim) został opublikowany w południe 19 stycznia przez biuro prasowe Watykanu, a następnie zamieszczony w watykańskim dzienniku „L’Osservatore Romano”. Kompetencje komisji zostały w całości przyporządkowane Kongregacji Nauki Wiary, która ma powołać specjalną komórkę organizacyjną. Jak tłumaczy Franciszek, jego decyzja jest odpowiedzią na wyrażoną 15 listopada 2018 r. w czasie zebrania kongregacji prośbę, do której papież przychylił się 24 listopada i którą ostatecznie zatwierdzono na sesji plenarnej w styczniu br.
Ks. Dawid Pagliarani, przełożony generalny Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X
W sobotę 15 grudnia 2018 r. na łamach ukazującego się w Austrii dziennika „Salzburger Nachrichten” został opublikowany wywiad z Przełożonym Generalnym Bractwa św. Piusa X, ks. Dawidem Pagliaranim. Ks. Pagliarani wyjaśnia w nim, czego każdy katolik oczekuje od papieża: wiernego przekazywania depozytu wiary, będącej przylgnięciem intelektu do Bożego objawienia a nie indywidualnym i subiektywnym doświadczeniem. Niestety, ogłaszane w ostatnim czasie przez Rzym dokumenty, jak np. ekshortacja Amoris laetitia, promują w istocie negujący istnienie absolutnej prawdy subiektywizm, wywołując w rezultacie powszechną dezorientację i osłabiając ducha misyjnego Kościoła wobec wyznawców innych religii.
W czwartek 22 listopada br. przełożony generalny Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, ks. Dawid Pagliarani, przebywał w Rzymie na zaproszenie kard. Ludwika Ladarii Ferrera, prefekta Kongregacji Nauki Wiary. Ks. Pagliaraniemu towarzyszył ks. Emanuel du Chalard FSSPX, zaś kard. Ladarii asystował abp Gwidon Pozzo, sekretarz Papieskiej Komisji Ecclesia Dei.
Bp Bernard Fellay, przełożony generalny Bractwa św. Piusa X
3 lutego br. bp Bernard Fellay, przełożony generalny Bractwa św. Piusa X, na spotkaniu z wiernymi z kościoła pw. św. Józefa w Richmond (nieopodal Detroit, w stanie Michigan) obszernie przedstawił rozwój stosunków Bractwa z Rzymem. Podczas ponaddwugodzinnego wykładu szeroko opisał kontekst wydarzeń, a także zachęcił obecnych do wytrwania w tym tak trudnym dla wiary czasie.
Wobec licznie zgromadzonych wiernych bp Fellay rozpoczął swój wykład od interesującego nakreślenia historycznych okoliczności poprzedzających powstanie dzieła Bractwa św. Piusa X, przywołując wydarzenia i ruchy jeszcze sprzed II Soboru Watykańskiego. Przypomniał m.in. „względy ludzkie”, na które powołali się na soborze biskupi, żeby nie potępić komunizmu, a także wprowadzić zatrute pojęcie wolności religijnej. Jak zauważył, tego drugiego domagała się od Kościoła masońska loża B’nai B’rith.
Czytaj dalej »Wykład bp. Bernarda Fellaya nt. relacji Bractwa z Rzymem
Ks. Krystian Thouvenot FSSPX
W dniach od 11 do 21 lipca br. odbędzie się czwarta kapituła generalna Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X.
Wielu katolików niepokoi się kolejnymi zmianami wprowadzanymi przez Watykan; zakłopotanie wśród wiernych budzą m.in. dyskusje wokół posynodalnej ekshortacji Amoris lætitia czy podważanie celibatu kapłańskiego w perspektywie synodu nt. Amazonii. Kardynałowie powstają przeciw kardynałom, biskupi przeciw biskupom. Nie brak dziś katolików dobrej woli dostrzegających słuszność stanowiska abp. Marcela Lefebvre’a – wielu z nich, nawet spoza szeregów tradycjonalistów, przypatruje się zbliżającej się kapitule Bractwa.
Redakcja „Mitteilungsblatt”, biuletynu dystryktu Niemiec, przeprowadziła wywiad z ks. Krystianem Thouvenotem FSSPX, sekretarzem generalnym FSSPX, na którym spoczywa przygotowanie kapituły.
Czytaj dalej »Wywiad z sekretarzem generalnym FSSPX nt. kapituły generalnej
W prezentowanym tu artykule ks. Paul Robinson odpowiada na pytanie, czy po konsekracjach z 1988 r. abp Lefebvre zmienił swoje stanowisko odnośnie do relacji z Rzymem.
Abp Marceli Lefebvre
Przez całe swoje życie abp Marceli Lefebvre był znany jako człowiek o nieposzlakowanej prawości. Był niezachwiany w swych zasadach, uczciwy w relacjach z innymi ludźmi oraz niemal do przesady pobłażliwy i wyrozumiały. W swoim postępowaniu opierał się m.in. na katolickich koncepcjach dotyczących władzy i posłuszeństwa – i to właśnie one pomogły mu w podejmowaniu trudnych decyzji dotyczących relacji z Rzymem.
Pewni ludzie wydają się jednak kwestionować spójność poglądów Arcybiskupa dotyczących Kościoła, jak również stanowiska zajmowanego przezeń względem władz rzymskich. Niektórzy oskarżają go o kierowanie się wzajemnie sprzecznymi zasadami, podczas gdy inni zarzucają mu odstępstwo od swych pierwotnych zasad po konsekracjach biskupich z 1988 r.
Niniejszy artykuł stanowi próbę obrony dobrego imienia Arcybiskupa poprzez przeanalizowanie jego stanowiska oraz wykazanie, że w rzeczywistości nigdy go nie zmienił. W pierwszej kolejności przeanalizujemy wyznawaną przez Arcybiskupa koncepcję dotyczącą władzy oraz to, w jaki sposób ta koncepcja wpłynęła na jego stosunek do władz rzymskich. Następnie wykażemy, że po konsekracjach z 1988 r. Arcybiskup ani nie zmienił swoich zasad, ani też nie przestał kierować się nimi w praktyce.
11 sierpnia br. kilkudziesięciu duchownych i świeckich przekazało papieżowi Franciszkowi correctio filialis – synowską korektę siedmiu herezji, zawartych w jego adhortacji apostolskiej Amoris latetitia. To szczegółowo udokumentowane opracowanie jest w pewnym sensie kontynuacją Dubiów (‘wątpliwości’) na temat papieskiego dokumentu, wyrażonych rok temu (19 września 2016 r.) przez czterech kardynałów: Waltera Brandmüllera, Rajmunda L. Burke’a, Joachima Meisnera i Karola Caffarry (dwóch ostatnich zmarło w tym roku: jeden 5 lipca, drugi 6 września). Purpuraci zwrócili się z prośbą do Franciszka o „klaryfikację” pięciu nieortodoksyjnych tez, zawartych w adhortacji.
Kardynałowie nie doczekali się odpowiedzi; ich prośba o audiencję (wyrażona 25 kwietnia br.) również nie została wysłuchana.
29 czerwca 2016 r. 45 teologów przedstawiło kard. Sodano, dziekanowi kolegium kardynalskiego, kolejne krytyczne studium nt. 19 punktów adhortacji. I ono pozostało bez odpowiedzi.
Wśród sygnatariuszy obecnego correctio filialis znajdują się osoby, które podpisały wspomniane studium; wśród nowych nazwisk widnieje – jako jedynego biskupa – nazwisko przełożonego generalnego Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, bp. Bernarda Fellaya.
Dokument można przeczytać na stronie www.correctiofilialis.org, tam również znajduje się pełna lista sygnatariuszy (na której mogą się pojawiać – i zapewne się pojawią – kolejne osoby).
Ks. Paweł Robinson FSSPX
W niniejszym artykule ks. Paweł Robinson FSSPX, profesor w seminarium Bractwa w Australii, rozważa, czy kanoniczne uznanie Bractwa „takiego, jakim jest”, byłoby korzystne dla sprawy Tradycji, czy też nie.
Na zakończenie Kapituły Generalnej Bractwa św. Piusa X w 2006 r. jej uczestnicy ogłosili zwyczajową przy takich okazjach deklarację. Stwierdzała ona m.in.:
„Kontakty z władzami rzymskimi, podejmowane od czasu do czasu przez Bractwo, mają jeden jedyny cel: pomóc im w przyjęciu na nowo Tradycji, której Kościół nie może wyprzeć się bez utraty swej tożsamości. Celem tych kontaktów nie jest jedynie osiągnięcie przez Bractwo jakichś własnych korzyści ani doprowadzenie do porozumienia na poziomie czysto praktycznym”.
Deklaracja wyraźnie wskazuje na dwojaki cel przyświecający FSSPX w prowadzeniu rozmów z Rzymem: przywrócenie Tradycji należnego jej miejsca oraz dobro Bractwa św. Piusa X. Zaznacza również, że dalszy czy też ostateczny cel, jakim jest przywrócenie należnego miejsca Tradycji, ma pierwszeństwo przed celem bliższym, tj. ewentualnymi korzyściami dla Bractwa.
Jednakże od 2006 r. wiele dyskutowano na temat właściwych środków, przy pomocy których Bractwo miałoby pomóc w powrocie Rzymu do Tradycji. Najistotniejsze pytanie dotyczyło tego, czy pierwsze kroki w tym kierunku powinny być wykonane na poziomie praktycznym czy też doktrynalnym. Mówiąc konkretnie: czy byłoby lepiej dla Bractwa, aby zaakceptowało ono uregulowanie swego statusu kanonicznego, w ramach którego Rzym przyjmowałby je „takim, jakim jest”, czy też – odrzucając je – starać się wywrzeć na Rzym nacisk, aby powrócił tradycyjnej doktryny? Czy uregulowanie statusu kanonicznego FSSPX przy akceptacji Bractwa przez Rzym „takim, jakim jest”, byłoby korzyścią, czy też przeszkodą w przywróceniu Tradycji należnego jej miejsca, o co zabiega Bractwo?
W niniejszym artykule pragniemy przedstawić dwa różne stanowiska w tej kwestii: stanowisko odrzucające uregulowanie statusu kanonicznego, w ramach którego Rzym akceptowałby Bractwo „takim, jakim jest”, oraz stanowisko optujące za jego przyjęciem. Celem tego artykułu, podobnie jak tekstu Jedność wiary z papieżem Franciszkiem, nie jest ustalenie kiedy i w jakich okolicznościach akceptacja uznania kanonicznego Bractwa „takiego, jakim jest” byłaby ze strony przełożonego generalnego aktem roztropnym, ale raczej obrona publicznego stanowiska Domu Generalnego, zgodnie z którym zgoda władz rzymskich na zachowanie przez Bractwo jego tożsamości stanowi zasadniczy warunek zaakceptowania uregulowania jego statusu kanonicznego. W powyższym kontekście autor rozumie uznanie kanoniczne Bractwa, pozwalające mu pozostać „takim, jakim jest”, w tym samym sensie co Dom Generalny, a obejmuje to przede wszystkim wolność FSSPX do otwartego wyrażania swojego stanowiska doktrynalnego, kontynuowania praktyk liturgicznych oraz zachowania stanowiących jego własność nieruchomości i miejsc kultu.
Czytaj dalej »Bractwo św. Piusa X i powrót Rzymu do Tradycji
