Komunikat przełożonego generalnego Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X i jego asystentów z okazji 50. rocznicy Deklaracji z 21 listopada 1974 r.
50 la temu Jego Ekscelencja abp Marceli Lefebvre opublikował pamiętną Deklarację, która miała stać się manifestem Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X. Ta deklaracja, będąca wyznaniem wiary, które trwale zapisze się na kartach historii, wyraża istotę Bractwa, jego rację bytu, jego tożsamość doktrynalną i moralną i, w konsekwencji, również jego kierunek działania. FSSPX nie może ani na jotę odejść od jej treści i ducha, które, 50 lat później, pozostają całkowicie aktualne.
Spisanie biografii bp. Bernarda Tissiera de Mallerais wymaga odtworzenia, przynajmniej w kilku akapitach, całej historii Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, której zarówno aktywnym uczestnikiem, jak i uprzywilejowanym świadkiem był on od samego początku. Mamy wobec niego wielki dług wdzięczności za przekazanie – w znakomitej biografii abp. Lefebvre’a oraz w trakcie niezliczonych konferencji dla seminarzystów, kapłanów i wiernych – swojej wiedzy na temat naszego czcigodnego Założyciela oraz za zaszczepienie w nas czci dla niego i jego dzieła – wyrazu jego gorącej miłości do Kościoła katolickiego, wiary świętej, Najświętszej Ofiary Mszy, kapłaństwa i Chrystusa Króla.
Jest to również okazja do przybliżenia sylwetki tego wysokiego i szczupłego biskupa, który mógł być postrzegany jako nieśmiały, lecz którego niestrudzona gorliwość o zbawienie dusz prowadziła wielokrotnie na pięć kontynentów objętych posługą Bractwa. Nasze kroniki zawierają relacje z jego podróży z jednego kontynentu na drugi, które – podobnie jak inni nasi biskupi – odbywał nieustannie od czasu swej konsekracji, aby udzielać sakramentu bierzmowania oraz święceń kapłańskich.
7 października br. Kuria Metropolitalna w Gnieźnie opublikowała komunikat, w którym przypomniano, że zgodnie z decyzją wydaną 5 sierpnia przez abp. Wojciecha Polaka, ordynariusza gnieźnieńskiego i prymasa Polski, na terenie archidiecezji Msze św. trydenckie mogą być sprawowane w czterech dotychczasowych miejscach. Komunikat wymienia także nowo powstałą kaplicę pw. Matki Bożej Dobrej Rady w Gnieźnie, która „nie została ustanowiona za wiedzą i zgodą Księdza Prymasa”. Wikariusz generalny pisze dalej: „Księża lefebryści, którzy sprawują tam liturgię, czynią to bez wiedzy Księdza Prymasa, a ich status prawny w Kościele rzymskokatolickim nie jest uregulowany. Wiernych, którzy pragną brać udział w tzw. Mszy trydenckiej, prosimy o uczestniczenie w tej liturgii w ośrodkach specjalnie ustanowionych w tym celu przez Księdza Prymasa”. – Poniżej publikujemy odpowiedź pierwszego asystenta przełożonego dystryktu Europy Środkowo-Wschodniej, ks. Dawida Wierzyckiego FSSPX.
Przed trzydziestu laty, 25 marca 1991 r., w szwajcarskiej miejscowości Martigny zmarł abp Marceli Lefebvre, założyciel Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X. Przy łożu śmierci czuwali ks. Michał Simoulin, będący wtedy regensem seminarium św. Piusa X w Ecône, oraz ks. Franciszek Schmidberger, ówczesny przełożony generalny, który zamknął powieki zmarłego. Ks. Simoulin pozostawił spisane wspomnienia ostatnich dni ziemskiej pielgrzymki Arcybiskupa. Zapiski te wywarły wpływ na kształt monumentalnej biografii Arcybiskupa pióra bp. Bernarda Tissiera de Mallerais, której fragment publikujemy poniżej.
Im dalej od początków Bractwa św. Piusa X, tym cenniejsze stają się wspomnienia naocznych świadków tamtych czasów. Redakcja „Mitteilungsblatt”, niemieckojęzycznego pisma Bractwa, opublikowała wywiad z ks. Emanuelem du Chalard de Taveau FSSPX, jednym z pierwszych wychowanków abp. Marcelego Lefebvre’a – obecnie posługującym w przeoracie Madonny Loretańskiej w Rimini, redaktorem francuskojęzycznego miesięcznika „Courrier de Rome”.
Ksiądz Patryk Laroche w 1973 r. wstąpił do seminarium św. Piusa X w Ecône; pięć lat później został wyświęcony na kapłana przez abp. Marcelego Lefebvre’a. W latach 1979–1984 był sekretarzem generalnym Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X. Będąc doktorem prawa kanonicznego, od wielu lat wykłada ten przedmiot – a także teologię moralną – w seminarium Najświętszego Serca Pana Jezusa w Zaitzkofen.
Edmund Moulin z kantonu Valais w Szwajcarii przez wiele lat służył abp. Lefebvre’owi jako kierowca podczas jego licznych podróży apostolskich. Przedstawiamy wywiad, jaki przeprowadziła z nim redakcja „Mitteilungsblat”, czasopisma dystryktu Niemiec Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X.
1 listopada br. Bractwo Kapłańskie św. Piusa X będzie świętować jubileusz półwiecza istnienia, jednak jego historia jest trochę dłuższa. 13 października 1969 r. w szwajcarskim Fryburgu grupka seminarzystów rozpoczęła studia pod kierunkiem abp. Lefebvre. Ze skromnych początków i po nieśmiałych próbach w dniu Wszystkich Świętych 1970 r. – tego dnia bowiem biskup Fryburga potwierdził swoim podpisem dekret założycielski – powstało zawiązane pod patronatem wielkiego papieża stowarzyszenie kapłańskie, które stopniowo rozszerzyło swoją działalność na wszystkie części świata.
Wśród pierwszych seminarzystów był m.in. dzisiejszy biskup pomocniczy Bractwa św. Piusa X, Bernard Tissier de Mallerais. Redakcja „Das Mitteilungsblatt”, miesięcznika dystryktu Niemiec, zwróciła się do niego z kilkoma pytaniami na temat tego pierwszego roku akademickiego.
11 lutego 2009 r. w szwajcarskich Alpach w kantonie Valais trójka kleryków z seminarium św. Piusa X w Ecône – Jan Chrzciciel Després, Michał Sabak i Rajmund Guérin – zginęła pod lawiną. 18 czerwca br. na szczycie La Grande Garde został poświęcony krzyż, upamiętniający tragicznie zmarłych seminarzystów.
21 marca br. ks. Mariusz Trejo FSSPX, przełożony dystryktu Ameryki Południowej Bractwa św. Piusa X, w towarzystwie pierwszego asystenta i sekretarza dystryktu otrzymał w San Giovanni Rotondo mitenkę (czyli rękawiczkę bez palców) używaną przez o. Pio do zakrywania swoich stygmatów.