Jak określiłby Ksiądz rolę Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X w roku 2024? Czy zasadniczą rolą FSSPX, nie będącego – wbrew temu, co niektórzy twierdzą – równoległym Kościołem, jest dawanie świadectwa Tradycji? A może jest nią praca misyjna na całym świecie, jak to było wcześniej w przypadku Zgromadzenia Ducha Świętego, lub też coś jeszcze innego?
Komunikat przełożonego generalnego Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X i jego asystentów z okazji 50. rocznicy Deklaracji z 21 listopada 1974 r.
50 la temu Jego Ekscelencja abp Marceli Lefebvre opublikował pamiętną Deklarację, która miała stać się manifestem Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X. Ta deklaracja, będąca wyznaniem wiary, które trwale zapisze się na kartach historii, wyraża istotę Bractwa, jego rację bytu, jego tożsamość doktrynalną i moralną i, w konsekwencji, również jego kierunek działania. FSSPX nie może ani na jotę odejść od jej treści i ducha, które, 50 lat później, pozostają całkowicie aktualne.
Na ten dzień wspólnota Seminarium Najświętszego Serca Pana Jezusa czekała od dawna. Oto nareszcie 31 października, w dzień św. Wolfganga, wielkiego patrona diecezji ratyzbońskiej, którego 1100. rocznica urodzin jest obchodzona w tym roku, z wielką pompą poświęcono nowe skrzydło budynku seminarium, które przez analogię do nazwy sąsiedniego Albertinum zostało nazwane Wolfgangianum. Przez osiem miesięcy bracia oraz świeccy rzemieślnicy niestrudzenie pracowali, pokonując liczne przeciwności, aby zdążyć z otwarciem budynku na czas. Udało się – i z wielką radością mogli zaprezentować owoce swojej pracy wielu dobroczyńcom, którzy wspierali ich w tym dziele.
W kazaniu wygłoszonym podczas pogrzebu bp. Bernarda Tissiera de Mallerais ks. Dawid Pagliarani, przełożony generalny FSSPX, podkreślił wzorową wierność bp. Tissiera Bractwu św. Piusa X oraz Kościołowi. Odznaczając się prostotą, stałością oraz gorliwością, Zmarły pełnił swoją posługę – pomimo wielu udręk – z niestrudzonym oddaniem. Całe jego życie było poświęcone obronie tradycyjnej Mszy św. i społecznego panowania Chrystusa Króla. Bractwo, choć zasmucone poniesioną stratą, znajduje pociechę w pozostawionym przez niego przykładzie, powierzając swoją przyszłość opatrzności Bożej.
W sobotę 13 kwietnia, w kościele Seminarium św. Piusa X w Ecône ks. Dawid Pagliarani FSSPX, przełożony generalny Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, odprawił Mszę św. dziękczynną z okazji 50. rocznicy założenia zgromadzenia Sióstr Bractwa św. Piusa X. Na uroczystościach były obecne prawie wszystkie spośród ponad 200 sióstr tego zakonu.
W styczniu 1967 r., w okresie posoborowego chaosu, we Francji ukazał się pierwszy numer „Courrier de Rome”, miesięcznika założonego z myślą o obronie katolickiej prawdy przed błędami głoszonymi na wszystkich poziomach hierarchii kościelnej. W 1988 r. rozpoczęto wydawanie książek poświęconych teologii, duchowości, kryzysowi w Kościele, wolnomularstwu itp.; do tej pory opublikowano około pół setki tytułów. W 1994 r. redakcja „Courrier de Rome” zorganizowała swoje pierwsze międzynarodowe sympozjum teologiczne; w styczniu br. odbyło się kolejne, już siedemnaste.
Czcigodny Księże Przełożony, niedawno przypadała 10. rocznica wyboru papieża Franciszka na Stolicę Piotrową. Co, w opinii Księdza, stanowiło najważniejsze wydarzenie tych kilku ostatnich lat?
Trudno nie zauważyć, że po jego dwóch głównych oraz nowatorskich ideach: miłosierdzia, rozumianego jako „powszechna amnestia”, oraz nowej moralności, opartej na szacunku do Ziemi jako „wspólnego domu całej ludzkości”, ostatnie lata były zdominowane przez ideę synodalności. Nie jest to zupełnie nowa idea1Proces synodalny rozpoczął się bezpośrednio po II Soborze Watykańskim, od czasu którego odbyło się ponad tysiąc synodów diecezjalnych – często z udziałem świeckich, co stanowi całkowitą nowość. Papież Franciszek precyzował koncepcję synodalności od początku swego pontyfikatu: najpierw poprzez interpretację sensus fidei oraz pobożności ludowej jako źródła Objawienia (por. Evangelii gaudium, par. 119–120), a następnie poruszając kwestię synodalności bardziej otwarcie w swojej Mowie z okazji 50 rocznicy utworzenia synodu biskupów (17 października 2015). Na tej podstawie Międzynarodowa Komisja Teologiczna zredagowała tekst Synodalność w życiu i misji Kościoła, przedstawiający podstawy teoretyczne procesu, którego świadkami jesteśmy obecnie. Synod o synodalności można więc postrzegać jako praktyczne zastosowanie, w skali całego Kościoła, idei głoszonych i rozwijanych w trakcie obecnego pontyfikatu, a które stanowiły punkt wyjścia dla wielu eksperymentów podejmowanych od czasu Vaticanum II., jednak papież Franciszek uczynił ją osią swojego pontyfikatu.
Idea ta jest tak wszechobecna, że wielu ludzi przestało się nią zbytnio interesować, choć stanowi ona kwintesencję dojrzałego i pełnego modernizmu. Z punktu widzenia eklezjologii rewolucja synodalna ma wywrzeć na Kościół poważny wpływ i dogłębnie przeobrazić jego hierarchiczną strukturę, jego funkcjonowanie, a przede wszystkim nauczanie wiary.
Proces synodalny rozpoczął się bezpośrednio po II Soborze Watykańskim, od czasu którego odbyło się ponad tysiąc synodów diecezjalnych – często z udziałem świeckich, co stanowi całkowitą nowość. Papież Franciszek precyzował koncepcję synodalności od początku swego pontyfikatu: najpierw poprzez interpretację sensus fidei oraz pobożności ludowej jako źródła Objawienia (por. Evangelii gaudium, par. 119–120), a następnie poruszając kwestię synodalności bardziej otwarcie w swojej Mowie z okazji 50 rocznicy utworzenia synodu biskupów (17 października 2015). Na tej podstawie Międzynarodowa Komisja Teologiczna zredagowała tekst Synodalność w życiu i misji Kościoła, przedstawiający podstawy teoretyczne procesu, którego świadkami jesteśmy obecnie. Synod o synodalności można więc postrzegać jako praktyczne zastosowanie, w skali całego Kościoła, idei głoszonych i rozwijanych w trakcie obecnego pontyfikatu, a które stanowiły punkt wyjścia dla wielu eksperymentów podejmowanych od czasu Vaticanum II.
„Jedynie czystość serca umożliwi nam zachowanie czystości wiary.”
W czasach, w których przyszło nam żyć, Bóg wezwał Bractwo Kapłańskie św. Piusa X do udziału w bardzo szczególnej walce o wiarę. Musimy naszą wiarę zachowywać, publicznie wyznawać, kochać oraz przekazywać. Jest więc ważne, abyśmy rozumieli zasadnicze powody tej walki, jej wymogi oraz cele.
W historii nieraz się zdarzało, iż ludzkość nagle odnosiła wrażenie, że obudziła się jako inna. Przykładowo w starożytności w pewnym momencie świat chrześcijański „wydał jęk zgrozy, stwierdzając, że jest ariański”, by przytoczyć znane słowa św. Hieronima. Podobnie w XVI w. jedna trzecia Europy nagle obudziła się jako protestancka. Zjawiska te oczywiście nie zachodziły z dnia na dzień, ale były poprzedzane przez cały ciąg wydarzeń będących ich przygotowaniem, niemniej i tak stanowiły pewne zaskoczenie, ponieważ ówcześni ludzie nie uświadamiali sobie powagi faktów zapowiadających owe katastrofy ani nie rozumieli ich konsekwencji. Całe narody stawały się ariańskie lub protestanckie, a kiedy to sobie uświadamiały, było już za późno.
Niniejszy tekst stanowi zapis wystąpienia ks. Dawida Pagliaraniego FSSPX, przełożonego generalnego Bractwa św. Piusa X, na zakończenie XVI Kongresu Teologicznego „Courrier de Rome” (15 stycznia 2022 r.), zorganizowanego w Paryżu przy współpracy z agencją informacyjną DICI.