11 kwietnia br. na łamach niemieckiego miesięcznika „Klerusblatt” Benedykt XVI opublikował dwunastostronicowy tekst, w którym zawarł swoje refleksje na temat skandali w Kościele, będącego ich skutkiem kryzysu oraz regularnych ataków mediów na jego instytucje. Jak wyjaśnił we wstępie, swoje przemyślenia opublikował za zgodą watykańskiego Sekretarza Stanu kard. Piotra Parolina oraz papieża Franciszka.
Kard. Robert Sarah, prefekt Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów
Poniższy artykuł został opublikowany w drukowanym wydaniu „Catholic Family News” we wrześniu 2017 r. Pojawił się na stronie internetowej z okazji 11. rocznicy ogłoszenia przez Benedykta XVI motu proprio Summorum Pontificum, dotyczącego tradycyjnej Mszy św. (redakcja CFN).
W Roku Pańskim 2017 przypadają okrągłe rocznice kilku wydarzeń historycznych, m.in. rewolucji protestanckiej (500 lat), powstania masonerii (300 lat), objawień Matki Bożej w Fatimie (100 lat) oraz rewolucji bolszewickiej w Rosji (100 lat). Przypada w nim również 10. rocznica ogłoszenia przez Benedykta XVI słynnego motu proprio Summorum Pontificum, dokumentu potwierdzającego oficjalnie to, co tradycyjni katolicy zawsze utrzymywali, czyli 1° że tradycyjna Msza „nigdy nie została zniesiona” (art. 1) oraz 2º że dla jej odprawiania „ksiądz katolicki obrządku łacińskiego, diecezjalny czy zakonny […] nie potrzebuje żadnej zgody Stolicy Świętej ani ordynariusza”. To przełomowe wyjaśnienie z pewnością przejdzie do historii jako jeden z najdonioślejszych aktów pontyfikatu Benedykta XVI, choć bowiem dokument ten nie jest (jak zaraz zobaczymy) pozbawiony wad, niemniej przyczynił się do upowszechnienia tradycyjnej liturgii w stopniu większym niż jakakolwiek inna inicjatywa papieska od czasu narzucenia novus ordo Missa.
Okładka książki W sercu Ratzingera. W sercu świata W ostatnim czasie dwóch sygnatariuszy synowskiej korekty papieża Franciszka przedstawiło krytykę teologii Benedykta XVI. Pierwszy z nich to Henryk Maria Radaelli, uczeń Romana Amerio (1905–1997), szwajcarskiego filozofa, który w 1985 r. opublikował Iota unum, najbardziej usystematyzowany i szczegółowy wykaz modernistycznych zmian doktrynalnych w Kościele katolickim w drugiej połowie XX w. Radaelli wydał w ostatnim czasie dzieło Al cuore di Ratzinger. Al cuore del mondo („W sercu Ratzingera. W sercu świata”). Tym, co go doprowadziło do wysunięcia oskarżenia pod adresem teologii przyszłego Benedykta XVI, była krytyczna lektura jego najbardziej znanego i poczytnego dzieła pt. Wprowadzenie do chrześcijaństwa, po raz pierwszy opublikowanego w 1968 r. i wielokrotnie wznawianego i tłumaczonego na różne języki.
